بور یا برن یکی از مواد معدنی مورد نیاز بدن انسان است. بخش بسیاری از بور از طریق غذاها و سبزیجات جذب بدن انسان می شود. کمبود بور در بدن معمولا با مکمل های دارویی برطرف می شود. ترکیبات بور در صنعت نیز مورد استفاده قرار می گیرند. برن در کارخانه های شیشه، صابون و شوینده ها در تنظیم کارکرد مشعل استفاده می شود.

بور به طور طبیعی در آب های زیر زمینی یافت می شود و آب آشامیدنی یکی از منابع تأمین بور مورد نیز بدن انسان است. حضور بور در آب های سطحی و زیر زمینی اغلب نتیجه تخلیه پساب تصفیه شده بوده که از مواد شوینده در آب های سطحی ناشی می شود. میزان مجاز بور در آب آشامیدنی مطابق استاندارد WHO 2.4 mg/l است. این مقدار مجاز در استاندارد های EU 1.0 mg/L و کشور کانادا ۵٫۰۰ mg/L تعیین شده است. میزان مجاز غلظت بور در استانداردها به طور گسترده ای متفاوت است و بستگی به زمین شناسی و شیوه های تخلیه پساب دارد.

با استفاده از روش های تصفیه آب معمول(انعقاد، رسوب گذاری، فیلتر کردن) میزان غلظت بور به طور قابل ملاحظه ای کاهش نمی یابد و برای حذف بور از آبهای با غلظت بالای بورن نیاز به روشهای مدرن تری است. تنها فرآیند تبادل یونی و دستگاه تصفیه آب صنعتی با فرایند اسمز معکوس می توانند، کاهش قابل ملاحظه ای را در غلظت بور ایجاد کند. البته رقیق سازی ممکن است تنها روش اقتصادی برای کاهش غلظت بور در آب های با غلظت بالای برن باشد.

مواجهه کوتاه مدت و بلند مدت خوراکی روی اسید بوریک یا بوراکس در حیوانات آزمایشگاهی نشان داده است که دستگاه تولید مثل در مردان هدف ثابت در مسموم سازی آن است. در موش ها و سگ ها، ضایعات حسی در اسید بوریک یا بوراکس در غذا یا آب آشامیدنی دیده می شود. نتایج منفی در تعداد زیادی از آزمون های جهش زایی نشان می دهد که اسید بوریک و بوراکس سم ژنی نیستند. در مطالعات طولانی مدت در موش و موش صحرایی، اسید بوریک و بوراکس موجب افزایش میزان بروز تومور نشده است.

برومات

سدیم و پتاسیم برومات، اکسید کننده های قدرتمند هستند که عمدتا در محلول های خنثی سازی دائمی موج و رنگرزی پارچه ها با استفاده از رنگ های گوگردی استفاده می شود. برومات پتاسیم نیز به عنوان یک اکسید کننده آرد در طول آسیاب کردن و محصولات خمیر ماهی استفاده می شود، گرچه سازمان جهانی بهداشت غذا- JECFA نتیجه گرفته است که استفاده از برومات پتاسیم در فرایند مواد غذایی مناسب نیست. برومات به طور معمول در آب یافت نمی شود، اما ممکن است در هنگام ازن دهی، زمانی که یون برومید در آب باشد، تشکیل شود. در شرایط خاص، برومات همچنین می تواند در محلول های هیپوکلریت غلیظ مورد استفاده برای ضد عفونی آب آشامیدنی تشکیل شود.

میزان مجاز برومات بر اساس استاندارد EU 10 µg/L که این میزان مشابه استاندارد آب آشامیدنی در کشور امریکا است. میزان مجاز برومات در آب آشامیدنی در استاندارد WHO 0.01 mg/L است. با توجه به غلظت یون های برومید، دوز ازن، pH، قلیایت و کربن آلاینده محلول در آب آشامیدنی با ویژگی های مختلف منبع آب پس از اتمسفر، در غلظت های ۲ تا ۲۹۳ mg/L نیز وجود دارد. برومات با یک بار تشکیل شدن به سختی از طریق تصفیه اب حذف می شود. با کنترل مناسب شرایط ضدعفونی کردن، ممکن است غلظت برومات کمتر از ۰٫۰۱ mg/L بماند. سازمان جهانی بهداشت غذا- IARC به این نتیجه رسیده است که اگرچه شواهد کافی برای سرطان زایی برومات در انسان وجود ندارد، اما شواهد کافی برای سرطان زایی برومات از مطالعات بالینی در حیوانات مورد آزمایش وجود دارد.

برومید

برومید معمولا در طبیعت همراه با کلرید سدیم به دلیل خواص فیزیکی و شیمیایی مشابه آنها و به مقدارکمی یافت می شود. غلظت برومید در آب دریا ۶۵ mg/L، در اب چاه بیش از ۸۰ mg/L، در آب شیرین تا حدود ۰٫۵ mg/L و در آب تصفیه شده به میزان ۱ mg/L است..

برومید می تواند در واکنش بین کلر و مواد طبیعی آلی در آب آشامیدنی دخالت داشته باشد و منجر به تولید ترکیبات تری هالو متان (THMs) و اسیدهای هالوژنیک استیک (HAA) شود. ترکیات برومید در واکنش با اوزون تشکیل برومات می دهند. وجود مقادیر غیر محاز این ترکیبات در آب آشامیدنی مضر به سلامت انسان است.

اسمز معکوس راه حل اقتصادی و موثر حذف ترکیبات برن در آب آشامیدنی و کاهش غلظت آن است. شرکت مهندسی فران با تکیه بر دانش تصفیه آب و تسلط به استانداردهای بین المللی در زمینه آب آشامیدنی، توانایی ارائه خدمات مهندسی و اجرای واحدهای تصفیه به روش اسمز معکوس را برای حصول آب آشامیدنی سالم و مغذی را دارد.