جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

88888938 021

برای مشاوره تماس بگیرید

اکسیژن درمانی-خصوصیات و الزامات نگهداری

سیلندر اکسیژن درمانی

شناخت دقیق ویژگی های گاز اکسیژن درمانی و الزامات نگهداری از سیلندرهای اکسیژن از منظر سلامت بیماران و ایمنی بسیار حایز اهمیت است.

اکسیژن یکی از گازهای با فراوانی بالا در طبیعت است. حدود ۲۱ درصد از هوای از اکسیژن تشکیل شده است. از منظر شیمیایی گاز اکسیژن گازی بی رنگ، بی بو و بدون طعم و غیر سمی است. یک حجم گاز اکسیژن در ۲۰ درجه سلسیوس و فشار ۷۶۰ میلی متر جیوه در ۳۲ حجم آب و در حدود ۷ حجم الکل محلول است. وزن یک لیتر گاز در صفر درجه سلسیوس و فشار ۷۶۰ میلی متر جیوه حدود ۱/۴۲۹ گرم است که به میزان اندک سنگین تر از هوا است.

گاز اکسیژن جزو گازهای شدیداً اکسید کننده است، گاز اکسیژن به تنهایی غیرقابل اشتعال است ولی با حضور منبع اشتعال و یک سوخت می تواند موجب بروز احتراق و تسریع در سوختن بشود. اکسیژن با مواد آلی نظیر روغن، گریس یا قیر در صورتی که بوسیله شعله مشتعل گردد، بشدت واکنش میدهد و مقدار زیادی انرژی آزاد میکند. موادی که تحت شرایط معمول در هوا نمی سوزند، می توانند در هوای غنی از اکسیژن بسوزند و موادی که در هوا تحت شرایط معمول میسوزند، در هوای غنی از اکسیژن خیلی شدید و با دمای بالاتر خواهند سوخت..

تنفس اکسیژن در فشار های نسبی بالا برای سلامتی می تواند مضر باشد. قرارگرفتن طولانی در معرض اکسیژن خالص می تواند برای ریه و سامانه عصبی تاثیر بگذارد و موجب آماس شش، کاهش ظرفیت و آسیب به بافت های ششی و تاثیر بر سامانه عصبی شامل کاهش بینایی، تشنج و اغما بشود..

 

ویژگیهای اکسیژن طبی

گاز اکسیژن طبی باید بی رنگ، بی بو و بدون طعم بباشد. خصوصیات گاز اکسیژن طبی در جدول زیر نمایش داده شده است.

ردیفویژگیحد استاندارد
1خلوص گازحداقل 99 درصد (حجمی)
2بوبی بو باشد
3دی اکسید کربنحداکثر 300 ppm
4مونواکسید کربنحداکثر 5ppm
5رطوبت گازحداکثر 67 ppm
6مواد اکسید کنندهعاری از اکسید کننده باشد

 

روش های آزمون گاز اکسیژن

در آزمون اکسیژن طبی رعایت الزامات زیر ضروری است:

  1. ظروف محتوی گاز اکسیژن باید قبل از انجام آزمون حداقل به مدت ۶ ساعت در دمای محیط آزمون قرار گیرند.
  2. آزمون ها و محاسبه نتایج، باید بر مبنای دمای ۲۰ – ۲۵ درجه سلسیوس و فشار ۷۶۰ میلیمتر جیوه انجام شوند.
  3. برای انجام آزمون ها باید از مواد شیمیایی با درجه خلوص آزمایشگاهی استفاده شود.
  4. ویژگی های آب مورد استفاده باید با آب نوع دو استاندارد ملی ایران ۱۷۲۸ سال ۱۳۸۱ مطابقت داشته باشد.

خلوص گاز اکسیژن

خلوص اکسیژن باید به یکی از روش های شیمیایی و دستگاهی اندازه گیری می شود. اندازه گیری خلوص به روش شیمیایی بر طبق استاندارد ملی ایران ۶۰۳ سال ۱۳۷۴ ، انجام  می شود.

در  روش آزمون دستگاهی، خلوص گاز اکسیژن با استفاده از دستگاه های آنالیزکننده، اندازه گیری می شود. قبل از اندازه گیری خلوص گاز، دستگاه باید با استفاده از گازهای کالیبراسیون مطابق با دستورالعمل سازنده، کالیبره شود.

توجه: از روش های دستگاهی دیگر مانند کروماتوگرافی گازی نیز می توان برای انجام این آزمون استفاده نمود، مشروط بر این که صحه گذاری های لازم درباره دقت و درستی اندازه گیری انجام گرفته باشد.

آزمون تشخیص بو

با استفاده از رگولاتور کاهنده، جریان خروجی گاز اکسیژن را بین ۲-۵ لیتر بر دقیقه، تنظیم کنید. گاز خروجی را استنشاق کنید. گاز اکسیژن طبی باید بی بو باشد.

 

روشهای اندازه گیری گاز دی اکسید کربن (CO2) موجود در اکسیژن طبی

دی اکسید کربن موجود در گاز اکسیژن به یکی از روش های شیمیایی و دستگاهی اندازه گیری می شود. در آزمون شیمیایی اندازه گیری به شرح ذیل انجام می شود:

دو عدد استوانه شیشه ای ته صاف مطابق با شکل زیر با ابعادی که ۵۰ میلی لیتر مایع در آن تا ارتفاع ۱۲ تا ۱۴ سانتیمتر برسد. این استوانه باید دارای یک لوله دریافت کننده با قطر داخلی ۱ میلیمتر باشد که از ارتفاع ۲ میلی متری ته استوانه به آن متصل می شود.

 

مواد لازم جهت انجام آزمون

آب مقطر عاری از دی اکسید کربن

هیدروکسید باریم ۴/۷۳ درصد (وزنی-حجمی)

بی کربنات سدیم ۰/۱۱ درصد (وزنی-حجمي)

 

روش کار

۵۰ میلی لیتر محلول شفاف هیدرواکسید باریم را در یک استوانه شیشه ای بریزید و یک لیتر گاز اکسیژن مورد آزمون را از آن عبور دهید. تغییر رنگ ایجاد شده در این محلول را با رنگ ایجاد شده در محلول شاهدی که از افزودن یک میلی لیتر محلول بی کربنات سدیم به ۵۰ میلی لیتر محلول هیدروکسید باریم تهیه می شود، مقایسه کنید. کدورت ایجاد شده در محلول آزمون نباید بیشتر از کدورت محلول شاهد باشد .

توجه: در روش دستگاهی، مقدار دی اکسیدکربن با استفاده از دستگاه آنالیزکننده تعیین می گردد. (قبل از هر اندازه گیری، دستگاه های آنالیزکننده باید با استفاده از گاز کالیبراسیون، مطابق با دستورالعمل سازنده، کالیبره شوند و پس از اطمینان از کالیبره بودن دستگاه و تکرارپذیری نتایج حاصل، اندازه گیری با آن انجام شود.)

ضمناً از روش های دستگاهی دیگر مانند کروماتوگرافی گازی نیز می توان برای انجام این آزمون استفاده نمود مشروط بر این که صحه گذاری های لازم در خصوص دقت و درستی اندازه گیری انجام گرفته باشد.

 

اندازه گیری منواکسید کربن (CO) موجود در اکسیژن طبی

روش شیمیایی سنجش منواکسیدکربن به شرح ذیل می باشد:

 مجموعه لوله های U شکل مطابق با شکل زیر که از قسمت های زیر تشکیل شده و بطور سری بهم وصل شده باشد.

  • لوله U1، محتوی سلیکاژل بدون آب که به تری اکسید کروم آغشته شده است.
  • ظرف شستشوی F1 ، محتوی ۱۰۰ میلی لیتر محلول ۴۰ درصد (وزنی- حجمی) هیدروکسید پتاسیم.
  • لوله U2، محتوی هیدروکسید پتاسیم حبه ای
  • لوله U3، محتوی پنتا اکسید فسفر که بر روی سنگ پایی که قبلا ذوب و بصورت گرانول درآمده، پراکنده شده است
  • لوله U4، محتوی ۳۰ گرم پنتا اکسید ید، بصورت دوبار کریستال شده که قبلا در ۲۰۰ درجه سلسیوس خشک شده است (لوله در طول آزمون باید در ۱۲۰ درجه سلسیوس نگهداری شود).
  • پنتا اکسید ید را در ستون هایی به طول پنج سانتی متر در داخل لوله U4 قرار دهید به طوریکه که در فواصل بین آن پشم شیشه به طول ۱ سانتی متر قرار بگیرد. این مواد باید به صورت فشرده پر شوند.
  • لوله واکنش F2، محتوی ۲/۰ میلی لیتر محلول یک مولار یدید پتاسیم و ۰/۱۵ میلی لیتر محلول نشاسته.

 

روش آزمون شیمیایی

وسیله آزمون را با عبور ۵/۰ لیتر آرگون یا هوای بدون منو اکسید کربن، تمیز کنید.

در صورت لزوم رنگ آبی محلول ید را با اضافه کردن کمترین مقدار از محلول تیوسولفات سدیم ۰/۰۰۲ نرمال تازه تهیه شده از بین ببرید. عمل شستشو را تا هنگامی ادامه دهید که پس از عبور ۵/۰ لیتر آرگون یا هوای عاری از منواکسیدکربن، بیش از ۰/۰۴۵ میلی لیتر محلول ۰/۰۰۲ نرمال تیوسولفات سدیم مورد نیاز نباشد. ۷/۵ لیتر گاز مورد آزمون را با جریان ۴ لیتر در ساعت از وسیله آزمون عبور دهید.

ید آزاد شده را با تیوسولفات ۰/۰۰۲ نرمال تیتر کنید. یک آزمون شاهد تحت همان شرایط با عبور ۷/۵ لیتر آرگون یا هوای بدون منواکسید کربن انجام دهید. اختلاف بین دو حجم تیوسولفات سدیم ۰/۰۰۲ نرمال بکار رفته در دو اندازه گیری نباید بیش از ۰/۴ میلی لیتر (معادل با ۵ ppm منواکسید کربن)
باشد.

 

روش دستگاهی

در این روش مقدار منواکسیدکربن با استفاده از دستگاه آنالیزکننده تعیین می گردد. قبل از هر اندازه گیری، دستگاه های آنالیزکننده باید با استفاده از گازهای کالیبراسیون، مطابق با دستورالعمل سازنده، کالیبره شود.

توجه: از روش های دستگاهی دیگر مانند کروماتوگرافی گازی نیز می توان برای انجام این آزمون استفاده نمود مشروط بر اینکه صحه گذاری های لازم در خصوص دقت و درستی اندازه گیری انجام گرفته باشد.

 

تعیین مقدار رطوبت اکسیژن

برای تعیین مقدار آب موجود در گاز اکسیژن باید از دستگاه رطوبت سنج بر طبق استاندارد ملی ایران استفاده نمود. رطوبت سنج باید مطابق با دستورالعمل سازنده، کالیبره شده باشد و گواهینامه کالیبراسیون آن در دسترس آزمایش کننده باشد.

 

مشخصات فنی مخزن اکسیژن طبی

  • مشخصات فنی سیلندرهای فولادی تحت فشار مورد استفاده برای ذخیره کردن گاز اکسیژن باید با استاندارد ملی ایران به شماره ۶۷۹۲ سال ۱۳۹۰ ، مطابقت داشته باشد.
  •  ویژگی سیلندرهای آلومینیومی تحت فشار مورد استفاده برای ذخیره کردن گاز اکسیژن باید با استاندارد ملی ایران  ۱۲۷۶۴ مطابقت داشته باشد.
  •  ویژگی قوطیهای فلزی آئروسلی مورد استفاده برای ذخیره گاز اکسیژن باید با استاندارد ملی ایران ۳۱۹۳ سال ۱۳۷۱ مطابقت داشته باشد.

 

مشخصات فنی رنگ مخزن اکسیژن

رنگ بدنه سیلندر گاز اکسیژن طبی باید بر طبق استاندارد ملی ایران ۴۰۳ سال ۱۳۷۵ به طور کامل به رنگ سفید باشد. اطلاعات زیر باید به صورت خوانا و پاک نشدنی و به زبان فارسی، در قسمت پایین شانه سیلندر و با قلم مشکی رنگ درشت ۲۵ سانتی متر نوشته شود. رنگ زمینه های بکار رفته در قوطی های فلزی آئروسلی یکبار مصرف نیز باید * در ابعاد حداقل ۲۵ سفید باشد

– نام گاز (اکسیژن طبی) و فرمول شیمیایی (۲ O)

– نام مالک / دارنده سیلندر

هر ظرف گاز باید دارای برچسب هشداری باشد. مشخصات برچسب های هشداری باید با استاندارد ملی ایران ۸۲۴۰ سال ۱۳۸۴ مطابقت داشته باشد.

  • برروی هر برچسب هشداری سیلندر های گاز اکسیژن طبی باید خلوص، حجم، فشار گاز، نام و نشانی تولید کننده، تاریخ تولید و انقضاء قابلیت مصرف نیز نوشته شود.
  • درخصوص مخازن مایع، باید از برچسب هایی که به صورت ۳۶۰ درجه، بدنه مخزن را احاطه کند، استفاده شود.

 

روش های شناسایی گاز اکسیژن

روش اول: روش عبور دادن گاز اکسیژن از محلول قلیایی پیروگالول

شاخص شناسایی: با عبور اکسیژن از محلول شیمیایی قلیایی پیروگالول، رنگ آن تغییر یافته و قهوه ای تیره خواهد شد.

طرز تهیه محلول قلیایی پیروگالول

۰/۵ گرم پیروگالول خالص آزمایشگاهی را در ۲ میلی لیتر آب مقطر تازه جوشیده و سرد شده حل کنید.۱۲  گرم هیدروکسیدپتاسیم را در ۸ میلی لیتر آب مقطر تازه جوشیده و سرد شده حل نمایید. دو محلول را قبل از آزمون مخلوط نمایید.

سپس در یک استوانه شیشه ای ۱۵-۱۰ میلی لیتر محلول پیروگالول ریخته و با آهنگ جریان ۱ لیتر بر دقیقه گاز اکسیژن را از آن عبور دهید. گاز اکسیژن جذب محلول پیروگالول شده و رنگ محلول قهوه ای تیره خواهد شد.

روش دوم: شناسایی گاز اکسیژن با بررسی افروخته شدن ذغال نیمه افروخته

شاخص شناسایی: یک تکه چوب نیمه افروخته در اکسیژن مشتعل می گردد.

با استفاده از رگولاتور تنظیم فشار نصب شده برروی سیلندر، اجازه دهید جریان ملایمی از گاز اکسیژن)کمتر از یک لیتر بر دقیقه ( روی تکه ذغال نیمه افروخته بدمد. این جریان موجب افروخته شدن یا سرخ شدن ملایم تکه چوب نیمه افروخته  می‌شود.

نکته : تشدید آهنگ جریان و یا نزدیک بودن شعله به خروجی گاز ممکن است موجب ایجاد انفجار یا آتش شود بنابراین بهتر است جهت انجام آزمون تدابیر ایمنی لازم در نظر گرفته شود.

روش سوم: شناسائی با استفاده از وسیله اندازه گیری خلوص گاز اکسیژن

از لحاظ ایمنی ، شناسایی گاز اکسیژن با روش اندازه گیری خلوص گاز ، مناسب ترین روش برای تشخیص آن می باشد.

 

نکات ایمنی برای جابجایی و انبارش سیلندر های گاز اکسیژن

تمام کارکنانی که سیلندر های گاز اکسیژن را جابجا نموده و مسئولیت نظارت بر خطوط لوله کشی گاز طبی را به عهده دارند باید اطلاعات و دانش کافی در خصوص ویژگی ها و خطرات گاز اکسیژن، احتیاط ها و اقدامات ضروری داشته باشند.

  • از رابطهای شیر سیلندر که با یکدیگر همخوان نیستند نباید برای باز و بسته کردن و خروج گاز استفاده شود.
  • شیر سیلندر باید در تمامی شرایط (سیلندر پر یا خالی) بصورت بسته باشد. مگر اینکه سیلندر در حال استفاده باشد.
  • مسیر خروجی گاز هنگام باز کردن شیر سیلندر نباید به سمت کارکنان حاضر در محل باشد.
  • پس از پایان کار، شیر سیلندر باید بسته شود.
  • شیر سیلندر باید به آرامی باز شود و به منظور باز و بسته نمودن شیر سیلندر هرگز نباید نیروی اضافی به آن اعمال شود.
  • در شیرهایی که دارای فلکه دستی هستند، نباید از آچار، چکش یا دیگر ابزارها به منظور باز و بسته نمودن شیر استفاده شود.
  • در صورتی که عملکرد شیر مشکل داشته باشد، سیلندر باید به کارخانه تولید گاز ارجاع داده شود.
  • در صورتی که عملکرد شیر مشکل داشته باشد، سیلندر باید به کارخانه تولید گاز ارجاع داده شود.
  • سیستم لوله کشی، رگولاتورها و دیگر لوازم به منظور جلوگیری از نشت، باید نسبت به گاز اکسیژن مقاوم و محکم باشد. محکم بودن اتصالات را می توان با استفاده از یک محلول مناسب آزمون نشت و یا دستگاه مناسب تشخیص نشت، تایید نمود. هرگاه اتصالات سیلندر برای اولین بار نصب میشوند، باید آزمون نشت انجام گیرد.
  • هنگامی که سیستم تحت فشار است، هرگز اتصالات را محکم نکنید. از نشت گیری بست ها خودداری کرده و هیچگونه فعالیتی به منظور تعمیر یا سرویس سیستم انجام ندهید.
  • به دلیل ممانعت از برگشت جریان هوای محیط یا دیگر آلودگیها به داخل سیلندر، فشار باقیمانده گاز اکسیژن در سیلندر نباید به کمتر از فشار عملیاتی در سیستم یا تا زیر حداقل فشار باقیمانده سیستم برسد. شیر سیلندر باید به منظور حفظ فشار باقیمانده، بسته بماند. حداقل فشار باقیمانده توصیه شده ۰/۵ تا ۲ بار است.
  • قبل از جدا کردن رگولاتور از سیلندر، شیر سیلندر باید بسته باشد و رگولاتور از فشار گاز آزاد گردد.
  • هرگونه مواد مورد مصرف که با گازاکسیژن در تماس می باشند باید برای بکارگیری با آن مناسب باشند. شیرها، لوله کشی، اتصالات و رگولاتورها و دیگر تجهیزات مورد استفاده در خدمات اکسیژن باید از جنس مواد سازگار با اکسیژن و مناسب برای نرخ فشار آن باشند.
  • از سیلندرهای گاز باید فقط در مکانها دارای تهویه مناسب استفاده شود.
  • به منظور جلوگیری از افتادن سیلندرها، تمامی سیلندرهای گاز باید در حین استفاده در محل، به طور مناسب محکم بسته شوند. (برای مثال با استفاده از زنجیر یا وسایل مهارکننده دیگر مهار شود).
  • سیلندر گاز اکسیژن و نیز سایر گازهای شدیداً اکسید کننده (مانند نیتروس اکسید) باید به صورت جداگانه و جدا از سیلندر گازهای قابل اشتعال یا مواد قابل احتراق (بخصوص روغن و گریس)، انبار شوند.

 

غلظت اکسیژن در محیط کار

غلظت اکسیژن در محیط کار به غیر از مخازن پرفشار، نباید به بیش از ۲۵ درصد حجمی (V/V) افزایش یابد. باید سیستم هشدار دهنده و آشکارسازی بمنظور تشخیص نشت اکسیژن یا افزایش غلظت آن در نظر گرفته شود. در صورتی که افزایش غلظت بیش از ۲۵ درصد حجمی، مورد شک باشد، اقدامات زیر باید انجام شود.

  • جایی که معلوم شود غلظت اکسیژن به بیش از ۲۵ درصد حجمی (V/V) رسیده است و نشت آن غیر قابل کنترل است، باید کارکنان بلافاصله از محوطه خارج شوند.
  • هرگاه لباس با اکسیژن اشباع شده باشد، باید کارکنان از معرض منبع اکسیژن و منابع دارای پتانسیل ایجاد شعله دور شوند و لباس‌های آنها از بدنشان خارج گردد.

در صورتی که گازهای خنثی جایگزین اکسیژن که برای حیات ضروریست، گردد می تواند موجب خفگی شود. در محل کاری که میزان اکسیژن هوا به کمتر از ۱۹/۵ درصد حجمی (V/V) کاهش یافته باشد، باید از ماسک متصل به هوای تنفسی استفاده شود. همه گازها بجز اکسیژن و هوای فشرده خفه کننده هستند.

نگهداری و انبارش مخازن اکسیژن

گاز اکسیژن جزو گازهای تحت فشار بالا(بیش از ۱۰۰ اتمسفر) و تقویت کننده شعله و احتراق است و در صورت عدم رعایت نکات ایمنی، بسیار خطرآفرین است. سیلندرهای پر و خالی گاز اکسیژن باید در مکان های مجزا از هم(برای مثال پارتیشن بندی شده) و دارای تابلوهای راهنمای قابل رویت نگهداری و انبار شوند. ظروف اکسیژن مایع و نیز سایر گازهای شدید اکسیدکننده (مانند نیتروس اکسید)  باید به صورت جداگانه و جدا از سایر سیلنر های قابل اشتعال یا مواد قابل احتراق(بخصوص روغن و گریس) انبار شوند. رعایت الزامات زیر برای نگهداری سیلندهای اکسیژن ضروری است.

  • محیط انبار باید خشک، دارای تهویه مناسب باشد و ساختار آن مقاوم به حریق باشد.
  •  دمای محوطه انبار نباید به بیش از ۶۵ درجه سلسیوس برسد.
  •  سیلندرهای گاز اکسیژن نباید در مکانهای نزدیک به مواد قابل اشتعال نظیر فرآورده های نفتی و یا در معرض مواد شیمیایی خورنده یا دود زا، انبار شوند. خوردگی می تواند موجب وارد شدن آسیب به ظرف)سیلندر) شده و یا باعث فرورفتگی یا چسبیدن کلاهک محافظ شیر سیلندر، به آن شود.
  •  در محل نگهداری و انبارش سیلندرهای گاز اکسیژن و دیگر گازهای طبی باید تابلوهایی که به راحتی قابل دید باشد، نصب شده و در آن طبقه خطر، نام گاز و نیز علامت « استعمال دخانیات و افروختن شعله و جرقه ممنوع » ، نصب شود.
  • سیلندرهای گاز باید به منظور جلوگیری از تأثیرات مواد شیمیایی یا دیگر صدمات مکانیکی نظیر خراش، یا دیگر ساییدگی‌های سطحی روی سیلندر، در مکانهای حفاظت شده، انبار شوند.
  • سیلندرها نباید در مکانهایی که ممکن است اجسام متحرک سنگین به آن اصابت کند یا بر روی آن بیافتد، انبار شوند.
  • به منظور جلوگیری از خوردگی نباید سیلندرهای گاز به مدت طولانی در معرض رطوبت یا محیط های خورنده قرار گیرد. به منظور کاهش خوردگی در پایه سیلندر، سیلندر باید در سطوح پوشش داده شده نظیر بتن یا آسفالت که دارای اندکی شیب به منظور جلوگیری از تجمع آب باشد، نگهداری و انبار گردد.
  • هنگام انبارش، سیلندرهای گاز نباید طوری قرار بگیرند که موجب مسدود شدن راه های خروجی یا – مکانهایی شوند که بطور معمول جهت خروج ایمن افراد در نظر گرفته شده است و از آن استفاده می شود.
  • گرم کردن محوطه انبار باید با روشهای غیر مستقیم ایجاد حرارت باشد و گرم کردن محوطه انبار با شعله یا آتش مستقیم باید ممنوع اعلام شود.
  • حمل و نقل کاربران سیلندرهای گاز باید از رعایت اصول چیدمان و حمل و نقل سیلندرهای گاز در وسایل نقلیه اطمینان حاصل کند.

نکات ایمنی برای جابجایی و انبارش مخازن اکسیژن

  • تمام کارکنانی که ظروف اکسیژن مایع را جایجا نموده و مسئولیت نظارت بر خطوط لوله کشی گاز طبی را به عهده دارند باید اطلاعات و دانش کافی در خصوص ویژگی ها و خطرات اکسیژن مایع، احتیاط ها و اقدامات ضروری داشته باشند.

استفاده از گازهنگام استفاده از اکسیژن مایع الزامات زیر باید به کار گرفته شود:

  • در هنگام استفاده و انبارش ، ظروف اکسیژن مایع باید به صورت ایستاده یا وضعیت عمود بر سطح مستقر شوند.
  • به منظور جابجایی و انتقال ظروف اکسیژن مایع، حتی برای مسافت های کوتاه از چرخ دستی، وسایل چرخدار و یا بالابری که ظرف اکسیژن مایع به درستی در آن جای گیرد ، استفاده کنید.
  •  از رابط های شیر که با یکدیگر همخوان نیستند نباید برای باز و بسته کردن و خروج اکسیژن مایع استفاده شود.
  • هرگز اجازه ندهید که اکسیژن مایع در قسمتی از سیستم اکسیژن رسانی تجمع یافته و یا ایجاد تله نماید، زیرا موجب قطع شدن سیستم می شود.
  •  از مناسب بودن ایمنی سیستم های الکتریکی موجود در محل استفاده از اکسیژن مایع اطمینان حاصل کنید.
  • هرگز از حرارت مستقیم یا وسایل گرم کننده الکتریکی جهت افزایش دمای ظرف اکسیژن مایع استفاده نکنید.
  • هرگز بدون کسب اطلاعات لازم از عرضه کننده اکسیژن مایع ، اقدامی جهت پر کردن سیلندر های تحت فشار گاز اکسیژن انجام ندهید.
  • هرگز اکسیژن مایع را از یک ظرف به ظرف دیگر انتقال ندهید مگر اینکه ظرف اکسیژن مایع طراحی ویژه ای به منظور انتقال مایع داشته باشد.
  • بدون هماهنگی با عرضه کننده ظرف اکسیژن مایع هیچ گونه اقدامی از طریق تغییر فشار تنظیم شده به منظور افزایش نرخ اکسیژن خروجی انجام ندهید.
  •  از ظرف اکسیژن مایع فقط به منظور نگهداری اکسیژن مایع استفاده کنید و از ان برای سایر گازها یا سایر مقاصد استفاده نکنید.
  • شیرظرف اکسیژن مایع باید در تمامی شرایط (پر یا خالی بودن ظرف) صورت بسته باشد. مگر اینکه در حال استفاده باشد. پس از پایان کار، شیر ظرف باید بسته شود.
  • ظروف اکسیژن مایع باید به گونه ای مستقر شوند که مسیر خروج یا تخلیه اکسیژن مایع هنگام باز کردن شیر ظرف به سمت سایر طروف و مکان های مورد استفاده کارکنان نباشد.
  • در صورتی که عملکرد شیر مشکل داشته باشد، سیلندر را به کارخانه تولید اکسیژن ارجاع دهید.
  • هرگز اجازه ندهید که مواد روان کننده، روغن، گریس و سایر مواد قابل اشتعال با شیر ظرف تماس پیدا کند. سیستم لوله کشی، رگولاتورها و دیگر لوازم به منظور جلوگیری از نشت، باید نسبت به اکسیژن مایع مقاوم و محکم باشد. از محکم بودن اتصالات، با استفاده از یک محلول مناسب برای آزمون نشت و یا دستگاه مناسب تشخیص نشت، اطمینان حاصل نمائید. هرگاه ظرفی برای اولین بار نصب میشود، باید آزمون نشت انجام گیرد.
  • هنگامی که سیستم تحت فشار است، هرگز اتصالات را محکم نکنید. از نشت گیری بستها خودداری کرده و هیچگونه فعالیتی بمنظور تعمیر یا سرویس سیستم انجام ندهید.
  •  قبل از اتصال ظرف اکسیژن مایع به منظور استفاده از آن، از عدم برگشت جریان مایع اطمینان حاصل کنید.
  •  قبل از جدا کردن ظرف اکسیژن مایع، شیر آن باید بسته باشد.
  • هرگونه مواد مورد مصرف که با گاز اکسیژن در تماس می باشند باید برای بکارگیری با آن مناسب باشند. شیرها، لوله کشی، اتصالات و رگولاتورها و دیگر تجهیزات مورد استفاده در خدمات اکسیژن باید از جنس مواد سازگار با اکسیژن و مناسب برای نرخ فشار آن باشند.

منبع: دوره آموزشی سیستمهای اکسیژن ساز و ذخیره اکسیژن-مرکز کشوری مدیریت سلامت

امتیاز به مقاله

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *